Μυθολογικές αναφορές

Ο περίφημος Μελάμπους (1400 π.Χ.) θεωρείται ο πρώτος Έλληνας θνητός γιατρός – θεραπευτής, θρυλικός ιερομάντης . Γνώστης των ιδιοτήτων των βοτάνων αιώνες πριν τον Ασκληπιό, ήταν ο πρώτος ο οποίος άσκησε τη θεραπευτική ιατρική, ο πρώτος ομοιοπαθητικός γιατρός, ο πρώτος “ψυχαναλυτής” και “ψυχοθεραπευτής”. Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος (180-110 π.Χ.) αναφέρει ότι ο Μελάμπους θεράπευσε την ψυχογενή στυτική δυσλειτουργία του Ίφικλου, γιού του βασιλιά Φυλάκου. Ο Ίφικλος όταν ήταν παιδί ήταν παρών σε μια θυσία και είδε τον πατέρα του να ευνουχίζει κριάρια πάνω στο βωμό. Κάποια στιγμή στράφηκε προς το μέρος του κρατώντας το μαχαίρι που έσταζε αίμα, και τρομοκρατήθηκε. Φοβήθηκε, μήπως ο πατέρας του τον ευνουχίσει κι αυτόν κι άρχισε να φωνάζει με όλη του τη δύναμη . Ο Μελάμπους χρησιμοποίησε την σκουριά το μαχαίρι της θυσίας το ανακάτεψε με κρασί και νερό και με αυτό το «ομοιοπαθητικό» φάρμακο θεράπευσε τον Ίφικλο. «…ει ξύων τον ιόν επί ημέρας δέκα Ιφίκλω δω πιείν, παίδα γεννήσειν. Ταύτα μαθών παρ᾽ αιγυπιού Μελάμπους την μεν μάχαιραν εύρε, τω δε Ιφίκλω τον ιόν ξύσας επί ημέρας δέκα δέδωκε πιείν, και παίς αυτώ Ποδάρκης εγένετο.» Απολλόδωρος (9,13)
Στον Τρωικό Πόλεμο ο Τήλεφος, βασιλιάς της Μυσίας , ήταν σύμμαχος με τους Τρώες και τραυματίσθηκε μονομαχώντας με τον Αχιλλέα. Η πληγή μολύνθηκε και πυορροούσε και δεν έλεγε να κλείσει (εξ ου και ο όρος «Τηλέφεια τραύματα» που υπονοεί τα αθεράπευτα τραύματα). Σύμφωνα με τον χρησμό του έλαβε ο Τήλεφος τα τραύματα αυτά δεν θα θεραπεύονταν παρά μόνο από εκείνο που τα προκάλεσε («ο τρώσας και ιάσεται»). Το δόρυ δημιούργησε τις πληγές, άρα το δόρυ θα έπρεπε να τις γιατρέψει. Το διαπυημένο τραύμα του Τήλεφου θεραπεύτηκε με μια αλοιφή που παρασκευάστηκε από τη σκουριά της λόγχης που τον είχε τραυματίσει.