Χέρινγκ & Κεντ συνεχιστές του έργου του Χάνεμαν

Την περίοδο του θανάτου του Χάνεμαν, η ομοιοπαθητική είχε ήδη γνωρίσει σημαντική διάδοση, τόσο στη Γερμανία και στη Γαλλία, όπου εφαρμόστηκε από τον ίδιο, όσο και σε χώρες όπως η Αγγλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ρωσία. Από νωρίς διαδόθηκε επίσης στην Αμερική, όπου για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον Δανό γιατρό Χανς Γκραμ το 1825, γνωρίζοντας γρήγορη εξάπλωση. Από τα τέλη του 19ου αιώνα η ομοιοπαθητική περιθωριοποιήθηκε, κυρίως εξαιτίας των σημαντικών ανακαλύψεων που σημειώνονταν στον τομέα της ιατρικής και ειδικότερα σε σχέση με το ρόλο των μικροβίων, ωστόσο η εφαρμογή της διαδόθηκε εκ νέου από τα μέσα του αιώνα.
Άξιος διάδοχος και συνεχιστής του έργου του Χάνεμαν υπήρξε ο Αμερικανός Κονσταντίν Χέρινγκ (1800-1880). Θεωρείται ο πατέρας της ομοιοπαθητικής στην Αμερική. Σε ηλικία 17 ετών ενδιαφέρθηκε για την ιατρική και εισήχθη στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, όπου έγινε ευνοούμενος μαθητής του διακεκριμένου χειρουργού Henrich Robbi. Το 1821 κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης εκστρατείας κατά του Χάνεμαν, ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος ζήτησε από τον Dr. Robbi να συγγράψει ένα βιβλίο κατά της ομοιοπαθητικής. Αυτός επειδή δεν είχε χρόνο συνέστησε τον Hering. Έτσι ο Hering ήλθε σε επαφή με τη θεωρία της ομοιοπαθητικής. Ο Hering αποφάσισε να ερευνήσει την ορθότητα των παρατηρήσεων του Χάνεμαν. Επανέλαβε το πείραμα της κινγχόνα και επιβεβαίωσε το ίδιο αποτέλεσμα του Χάνεμαν. Έτσι το βιβλίο κατά της ομοιοπαθητικής ποτέ δεν είδε το φως της δημοσιότητας.
Το 1824 συνέβη κάτι που έκανε τον Hering να πιστέψει ακλόνητα στην ομοιοπαθητική. Καθώς νεκροτομούσε ένα νεκρό κόπηκε ο δείκτης του δεξιού του χεριού και το τραύμα έγινε γρήγορα γαγγραινώδες. Ένας μαθητής του Χάνεμαν τον έπεισε να πάρει ομοιοπαθητικό φάρμακο και του έδωσε Arsenicum album. Μετά από λίγες δόσεις αισθάνθηκε καλύτερα και η γάγγραινα θεραπεύτηκε εντελώς. Από τότε ο Hering έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την ομοιοπαθητική.
Η συνεισφορά του Hering στην ομοιοπαθητική ήταν μεγάλη. Έγραψε πολλά άρθρα, μονογραφίες και βιβλία. Έκανε αποδείξεις (provings) 72 νέων φαρμάκων και εμπλούτισε σημαντικά την ομοιοπαθητική φαρμακολογία. Ο Χέρινγκ εκτός της 12τομης materia medica που έγραψε διατύπωσε τον 4ο θεμελιώδη νόμο της Ομοιοπαθητικής :το νόμο κατεύθυνσης της θεραπείας : “όταν ο οργανισμός αρχίζει μια πραγματική θεραπεία τα συμπτώματα της ασθένειας επανεμφανίζονται και υποχωρούν μόνα τους ακολουθώντας πορεία:
α) από το κέντρο προς την περιφέρεια,
β)από τα σημαντικότερα όργανα στα λιγότερο σημαντικά
γ) από πάνω προς τα κάτω και
δ) με την ανάποδη χρονική σειρά που είχαν αρχικά εμφανιστεί”.

Άλλη μεγάλη μορφή, με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση της ομοιοπαθητικής είναι ο Αμερικανός γιατρός Τζέιμς Τάιλερ Κεντ (1849-1916). Ανακάλυψε την ομοιοπαθητική μέσα από ένα προσωπικό πρόβλημα. Η γυναίκα του, την οποία αγαπούσε πολύ, εμφάνισε κάποιο πρόβλημα που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με κάποια θεραπεία. Καθώς η κατάστασή της χειροτέρευε, κάλεσε μετά από παράκλησή της τον Dr. Phelan, ένα φημισμένο ομοιοπαθητικό ιατρό. Ο Kent αντέδρασε αρνητικά στη μέθοδο εξέτασης η οποία του φάνηκε ανόητη. Μάλιστα, όταν της έδωσε λίγα κοκκία ζάχαρης διαλυμένα σε νερό για θεραπεία, γέλασε θεωρώντας την αγωγή ανόητη. Πάντως για να μη χαλάσει το χατίρι της γυναίκας του, της έδωσε μια κουταλιά και αποσύρθηκε στο γραφείο του. Απορροφημένος στα βιβλία του δεν παρατήρησε ότι η γυναίκα του κοιμήθηκε μετά από πολλές μέρες. Όταν τη βρήκε να κοιμάται του φάνηκε θαύμα, αφού όλες οι προηγούμενες θεραπείες είχαν αποτύχει να θεραπεύσουν την αϋπνία της. Με την ομοιοπαθητική θεραπεία βελτιώθηκε σταθερά και η πάθησή της θεραπεύτηκε τελείως.
Αυτό έκανε βαθιά εντύπωση στον Kent και άρχισε τη μελέτη της ομοιοπαθητικής. Έτσι μετά από σοβαρή μελέτη άρχισε την πρακτική του ως καθαρός ομοιοπαθητικός ιατρός. Με το έργο του έγινε διάσημος. Υπήρξε ο μεγαλύτερος δάσκαλος της Ομοιοπαθητικής εκπαιδεύοντας εκατοντάδες θεραπευτές και ένας ομοιοπαθητικός με εκπληκτικές θεραπείες συμβάλλοντας τα μέγιστα στην καθιέρωση και διάδοση της Ομοιοπαθητικής. Ήταν διάσημος για τη γλαφυρή διδασκαλία της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας. Πολλοί διάσημοι ομοιοπαθητικοί απ΄ όλον τον κόσμο υπήρξαν μαθητές του.
Συνέγραψε το μνημειώδες “Repertory”, το συμπτωματολόγιο της Ομοιοπαθητικής., το περίφημο “Διαλέξεις πάνω στην φιλοσοφία της Ομοιοπαθητικής” που μαζί με το “Όργανο” του Χάνεμαν αποτελούν τα θεμελιώδη βοηθήματα για την θεωρητική εκπαίδευση στην Ομοιοπαθητική και το Διαλέξεις για την Ομοιοπαθητική Φαρμακολογία (Materia Medica). Εισήγαγε τη χρήση υψηλότερων δυναμοποιήσεων των φαρμάκων πετυχαίνοντας έτσι θεαματικότερες και μονιμότερες θεραπείες. Αυτή η ανακάλυψη άλλαξε ριζικά την εφαρμογή της ομοιοπαθητικής. Με το έργο του επηρέασε βαθιά τη σύγχρονη ομοιοπαθητική σκέψη.